Meestal gaat het snel omdat je veel leuks doet. "Tiet vliegt", zeggen we hier in Grunn dan. Het kan ook snel gaan omdat je juist niks doet - want als je slaapt gaan de uren ongemerkt voorbij. Bij ons was sprake van beide. Want ik zal jullie eens vertellen hoe vermoeiend het is om ineens weer 5 dagen te werken als je ervoor 2 jaar niet hebt gewerkt. "BATS!" Zegt de man met de hamer dan aan het eind van de dag. Of eigenlijk al 's middags. Om 12 uur. "BATS, BATS, BATS!!! Slapen zul je! Nu!!!"Jongens, ik had dat schier niet verwacht, dat het zó vermoeiend zou zijn. De raarste dingen gingen door mijn hoofd; heb ik een burn out? Heb ik MS? Heb ik een andere mysterieuze vermoeidsheidsziekte? Misschien moest ik toch maar naar de dokter? Maar nee. Navraag bij familie en vrienden leert dat deze monstervermoeidheid normaal is in onze situatie - bij herintredende moeders bijvoorbeeld is het schijnbaar een welbekend fenomeen. Je werkt overdag, en hoopt dat je 's avonds nog net een diepvriespizza naar binnen krijgt voor je in slaap valt op de bank. In het weekend doe je de was en de afwas, app je 3 zinnen met een vriendin en hang je wezenloos voor de buis tot je weer in slaap valt. Nu weten jullie gelijk waarom ik jullie zo schandelijk verwaarloosd heb.
Het goede nieuws is natuurlijk dat het went. Wonderlijk, dat aanpassingsvermogen van ons lichaam. Ik kan nu na een dag werken soms al zelf een salade in elkaar flansen en 1 of 2 afleveringen van the Mentalist kijken voordat ik in slaap val. Heus! We komen er wel.
Nu hebben jullie na dit vermoeidheidsrelaas wellicht de indruk dat het op de boerderij keihard werken is. Afzien welhaast. Dat het slavendrijvers zijn daar bij Natuurmonumenten. Nou, daar is niks van waar hoor! Natuurlijk moet er heel veel gebeuren, en is het soms fysiek of mentaal flink aanpoten, maar tegelijkertijd hebben we de vrijheid om zelf te bepalen wat we wanneer doen en zitten we op een prachtige locatie die ook genoeg ruimte biedt voor ontspanning en rust - al moesten we dat nog wel even ontdekken.
De eerste weken werd er vooral schoongemaakt. Want het huis stonk. En spinnewebben! Echt eindeloos spinnewebben. Eigenlijk zou je de eerste twee weken wel kunnen samenvatten met de woorden spinnenwebben en muggenpoep. Bah.
We maakten kennis met het "boerenleven". Van mooie vondsten tot minder mooie vondsten (hoewel de biologieleraar van een schoolklas die in de stal kwam schuilen voor de regen wel héél enthousiast riep van "kom eens kijken, een dood dier!")
Ik leerde rijden in de Gator - zo heet ie echt. Ik heb geen rijbewijs dus dit is nu officieel het enige gemotoriseerde landvoertuig dat ik ooit in mijn leven heb bestuurd. Drie rondjes over het erf, echt waar. Zijn jullie niet trots op me? Marinus gebruikt dit supercoole karretje om de maaimachine en andere grote gereedschappen te vervoeren tussen ons en de Vennebroek - een locatie van Natuurmonumenten vlakbij waar ze de wereld aan apparaten en machines hebben die wij mogen gebruiken.
Er valt op ons erf van 2 hectare behoorlijk wat te maaien voor Marinus, zoals bijvoorbeeld het pad door onze bloemenpluktuin waar mensen zelf gratis een bosje bij elkaar mogen plukken. Hier alleen nog het koolzaad in bloei, maar inmiddels ook vol met klaprozen, korenbloemen etc.
Tussen het soppen door aten we meestal buiten onze lunch, genietend van de zon en het uitzicht. We turfden hoeveel mensen er voorbij kwamen (op een goeie dag 75 per uur!) en zetten elke ochtend de vlaggen bij de poort zodat nieuwsgierige mensen het erf op durfen te komen. We richtten het voormalig winkeltje in met wat posters en folders van Natuurmonumenten over het natuurgebied en spraken met vogelaars, buurtbewoners, natuurgenieters, toevallige passanten, moestuinders en alle andere mensen die wilden weten wat wij hier van plan waren. Er kwamen loonwerkers om het binnenwerk uit de ene stal te slopen, en een andere stal plat te gooien. We ontmoetten de voltallige regiostaf van Natuurmonumenten, volgden een cursus gastheer/vrouwschap en probeerden tussendoor ook nog eens zelf een glimp van de Onlanden op te vangen, wat alleen lukte met slecht weer want andere dagen was het gewoon te druk. We kwamen niet verder dan 200 meter, maar zelfs met regen was dat al mooi.
Aan het eind van de tweede week was er een verrassing: er werden meubels geleverd! Er stonden dan wel her een der wat kantoorstoelen en een verdwaalde tafel, maar verder was de boerderij leeg. Deze meubels zijn gedoneerd door onze grote vriendelijke zweedse blauwgele reus en waren al eerder in een pop-up store gebruikt in Assen, en nu gingen ze naar ons. Eindelijk konden we de woonkamer inrichten! De woonkamer noem ik zo omdat het dat oorspronkelijk was - maar nu wordt het onze binnenruimte voor de klanten van ons theehuis bij slecht weer.
Zoals je ziet is de woonkamer nog niet echt af. Er moeten nog meer meubels bij. En dat geldt ook voor de tuin, want daar hebben we nu alleen wat boomstronken en een scoutingbank om op te zitten. Omdat we werken met een minimaal budget sprokkelen we de rest bij elkaar van de kringloop. Dat gaat niet zo snel en kost veel tijd, maar beetje en beetje komen we steeds dichterbij.
In de tuin moet ook heel veel gebeuren. Gelukkig hebben we daarbij veel helpers. Zo helpt Oor met het bewaken van het erf, helpen de paardjes met het snoeien van de bamboe, en de vogels helpen met het opeten van de kersen. Gelukkig, anders hadden we dat laatste zelf moeten doen.
En ik deed een van mijn favoriete klusjes: limonade maken! Hoewel het een stuk lastiger is als je alleen een mes en een snijplank hebt. Dus deed ik het maar thuis - waar mijn pannen niet berekend waren op deze grote hoeveelheden en dus maakte ik voor 10 liter limonade wel een stuk of 25x een nieuwe siroop - hmm, als je het zo bekijkt was het misschien toch niet zo gek dat ik ineens zo moe was!
En toen was het ineens 1 juli. He, wat? Shit, zouden we vandaag niet voor het eerst open? Ja, dat staat wel op ons informatiebordje... Waaahhhh!!!! Paniek! In allerijl bestelde ik ingredienten bij de groothandel, bakte ik een taart, en sleepte wat "picknick"kleden van thuis mee om eventuele gasten te kunnen laten zitten. Die lagen daar vervolgens de hele dag zonder dat er iemand op zat, maar toch verdienden we die dag 8 euro en hebben we dat gevierd door 's avonds zelf maar op die kleden te gaan liggen. In de zon, met een boekje, rust. Ahhhh... weldadig.
Daarna werd het heet en kwam er niemand meer. Ik turfde 10 voorbijgangers per uur. De mussen vielen letterlijk van het dak - zoals deze, die op mijn kont viel toen ik 's avonds weer op mijn picknickkleed lag. Op de aller-allerwarmste dag was het zo heet dat we geen stap meer konden zetten. De hond was veranderd in een apathische vaatdoek. Dat was het moment dat we ontdekten dat we op de boerderij echt niet per se de héle tijd hoefden te werken - met die hitte jong, doe normaal! - Aan de overkant van ons erf, achter de brug is een plek om boten te water te laten, met een steigertje erbij. Nog geen 2 minuten lopen. Af en toe ff heen en weer, hop het water in en weer terug - jaa, dit zelfstandige leven heeft voordelen hoor! Krijg dit maar eens voor elkaar bij je kantoorbaan. Ha!
Natuurlijk gaat niet alles van een leien dakje. Het is bijvoorbeeld errug lastig dat we niet zelf de beschikking hebben over geld om inkopen te doen. En alles bij de kringloop halen - niet alleen meubes, maar ook al je servies en keukeninventaris - betekent dat het een poos kan duren voordat je essentiele zaken bij elkaar gescharreld hebt. En dus moet je na elke 6 klanten afwassen omdat je niet meer glazen hebt. Kunnen klanten nog niet zien dat we een horeca zijn omdat er geen bord staat langs de weg. Moet ik spullen heen en weer slepen van huis om een taart te kunnen bakken en zit ik met de hand biscuitjes te vermorzelen voor de bodem (waar is de man met de hamer als je hem nodig hebt?!). En andere dingen moeten we gewoon leren omdat we ze nog nooit hebt gedaan. Zoals stoppen met werken aan het eind van de dag. Of bestellen bij de groothandel. Dit is bijvoorbeeld niet bepaald wat ik in gedachten had toen ik vroeg om 3 potjes kaneel... Lach niet!
Maar al doende leert men! Want daarvoor zitten we hier. Voor werken, genieten en leren. Nou, dat lukt aardig dus! Ten slot nog een tip voor alle werkende mensen: eet genoeg groente. Want die diepvriespizza volstaat natuurlijk niet. En als je te moe bent om fatsoenlijk te koken dan doe je het toch gewoon zo:
Haha! Werkt prima!
Fijne dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten