Ruzie in de lucht

Bij ons in de straat woont een tamelijk zonderlinge man, men noemt hem De Generaal. Hij is kei-aardig en kei-schizofreen dus ziet hij voornamelijk dingen die er niet zijn, en van wat 'ie zegt is doorgaans weinig te begrijpen. Vandaag zei hij echter iets dat ik maar al te goed begreep. "Ze hebben ruzie." zei hij, "De goden voeren oorlog." Hij bedoelde de zon en de regen. Hij knikte eens naar mij, en eens naar de lucht, en begon snoeihard te lachen.

Ik trok de tuin in. Gewapend met hond en boodschappen - dat ik lui was hadden we al vastgesteld en nu zie je ook direct dat lui gewoon een ander woord is voor efficient - ging ik eens zien hoe alles zich hield tijdens de weergodenruzie. Als eerste zag ik de sla.

Bam! Dik gegroeid.

Ik zag een radijs.

Knalgroot! Dubbel zo dik als mijn vinger.

Toen zag ik het kasje.

Het goedkoop plastic kasje dat ik vorige week in aller ijl had opgetuigd om ten minste 1 tomaat en 1 aubergine een warm onderkomen te bieden. Alleen stond dat kasje niet fier als op de foto, maar lag hij aan de ander kant. Plat. Tomaat en aubergine hadden van de weeromstuit zijn voorbeeld gevolgd. Ook plat. Ik kreeg direct zin om er naast te gaan liggen maar deed dit toch maar niet en verticaal keek ik verder.

Van de erwten en peulen liggen de bloemen kapotgeregend op de grond, de steeltjes geknakt, en de meeste zaden niet eens opgekomen. De beste courgette heeft nog 1 groen opstaand blad, de rest ligt plat, is geknakt, bruin of verdwenen. Om over de zielige foto van een bijkans nog zieligere tomaat nog maar te zwijgen. Wortel moest ik 2x zaaien, er zijn maar 3 bietjes die echt groeien, wortelpeterselie, rucola en bosui weigeren domweg volledig en de spinazie is ook niet bepaald wildenthousiast. Kortom, het is ellende. Je moet dat soms onder ogen zien he? Wij vluchten daar niet voor dames en heren! Zo dapper zijn wij wel.

Maar er zijn redenen. Laat ik eerst de hand in eigen boezem steken: ik hard niet af. Ook niet een beetje. Men zou kunnen claimen dat dat uit luiheid is, maar elke sterveling begrijpt dat ik niet dagelijks 50 plantjes alle trappen af sjouw om ze naar de tuin te brengen - en 's avonds weer terug. Op een flat wonen en binnen voorzaaien omdat je geen plek voor een echte kas hebt is gewoonweg niet zo heel handig. Soit. Vorig jaar ging dat echter uitstekend met die onafgeharde plantjes en dus komen we zo toch bij de echte schuldige aan: het weer! Om precies te zijn de kou.

Want brrr wat is het koud! Ik draag notabene weer mijn winterjas. Sommige mijkes mensen maken de fout om foto's van nu te vergelijken met die van een jaar geleden. Dat is oneerlijk want vorig voorjaar was het juist heel warm, terwijl het nu juist ontzettend koud is. En de grond, die warmt gewoonweg niet op. Helemaal niet hier in het noorden, waar het sowieso meestal iets kouder is, en dan zitten we ook nog op klei; dat gaat al helemaal verdomd traag. Niks aan te doen dus, het is nu eenmaal zo, en het wordt vanzelf warmer. Ik had mij daar al bij neergelegd.

Dacht ik toch althans. Maar zie je, ik zit op Instagram, en daar post men dagelijks de prachtigste plaatjes van groene weeldes, bloeiende plantjes en soms zelfs al substantiele oogsten. Een minder mens zou er jaloers van worden - het is een complot, ik zeg het je! Soms wordt het aanschouwen van die weelde mij dan ook wat te veel - een groene waas omhult mij dan en ik stort mijzelf wenend ter aarde onderwijl mezelf vragend "Wat doe ik verkeerd? Wat doe ik verkeerd?!". Echt waar hoor, zo'n dramaqueen ben ik wel (mensen die mij kennen zullen nu heimelijk lachen). Enfin, ik grabbel mijzelf weer bij elkaar en dreun de volgende mantra:

Het is koud.

Ik zit op klei.

Ik woon in het noorden.

Het is hier superkoud.

Ik heb geen kas.

Ik kan niet afharden.

HET IS KOUD!!!

(repeat)

Direct daarna maak ik zo veel mooie plaatjes van alles dat nog wél leeft dat geen ziel op instagram nog vermoed hoe het werkelijk zit. Ha! En dat ziet er dan zo uit:

De olijfkomkommer  (die op mijn balkon staat)

Een aardappel (die ik niet zelf heb gepoot)

Een akelei (die geen teken vertoont ooit te gaan bloeien)

Sla (de ergste slakkenvraat net buiten beeld)

Vensterbankzaaisels (die nog geen idee hebben van De Grote Kou buiten)

Kruiden in de vensterbank (in een veel te klein tinnen potje zonder afwatering, zonder voeding - hey waarom zijn déze plantjes eigenlijk nog niet dood?!)

De eerste erwtjes! (tevens de enige)

bloemen in de aardbeitjes (huh wat doen die in dit rijtje? met de aardbeien gaat het keigoed!)

Vlierbloesem op springen (struik staat gewoon in het park)

Prachtige oogst (van vorig jaar, haha!)

Dat lijkt nog heel wat hè, als je de tekst er onder niet leest. Dat deed je natuurlijk wel maar dat is dan ons geheimpje, sshhhht...! En ondertussen hoop ik op vrede. Naar het schijnt is de zon zelfs aan de winnende hand, als ik de weersvoorspelling mag geloven - en dat doe ik graag, in het beste geloven. En dus trek ik de tomaat recht, zet de kas weer vast, zaai nog een nieuwe ronde en kijk nog eens goed naar mijn tuintje. Waar tussen het onkruid de boontjes en palmkool stil maar dapper doorgroeien. Ik ben normaal niet zo van het sentimentele maar jong, die boontjes he! Die laten mij straks heel die ellendige kou vergten, ik geef je dat zwart op wit. En aardbeien natuurlijk, heel veel aardbeien. 

Fijne dag!